Walang alinlangan ang sinasabi ng Bibliya: ang kahirapan ay hindi bahagi ng disenyo ng Diyos para sa mundo.

Mula pa sa unang bahagi ng Genesis, itinuturo ng Kasulatan na nilikha ang daigdig na may kasaganaan at ito ay para sa lahat. “Sinabi ng Diyos, ‘Tingnan ninyo, ibinibigay ko sa inyo ang bawat halamang nagkakabinhi… at bawat punong may bunga; ito ay magiging pagkain ninyo’” (Genesis 1:29). Sa Awit 24:1, malinaw ang sinasabi: “Ang lupa ay pag-aari ng Panginoon, at ang lahat ng narito.” Ipinapakita ng mga talatang ito ang pananaw na ang sangnilikha ay sapat para sa lahat, hindi lamang para sa ilang piling tao.

Hindi lamang espirituwal ang mensaheng ito, kundi moral at pangkabuhayan din. Sa Deuteronomio 15:4, sinabi ni Moises, “Walang magiging dukha sa inyo,” kung susundin lamang ng bayan ng Diyos ang Kanyang mga kautusan at itatag ang isang makatarungang lipunan. Sa sinaunang Israel, may mga batas upang tiyakin na walang taong mapagkakaitan ng lupa o kabuhayan sa habambuhay. Sinabi ng Diyos sa Levitico 25:23, “Ang lupa ay hindi dapat ibenta magpakailanman, sapagkat ang lupa ay akin. Kayo'y mga dayuhan at panauhin lamang sa akin.”

Hindi nanahimik ang mga propeta sa harap ng paglabag sa katarungang ito. Humiyaw si Isaias, “Kahabag-habag kayo na nagdurugtong ng bahay sa bahay, at nagdaragdag ng bukid sa bukid, hanggang sa wala nang matitirhan, at kayo na lamang ang nakatira sa gitna ng lupain” (Isaias 5:8). At malinaw ang sinasabi sa Kawikaan 13:23: “May pagkain sa bukirin ng mga mahihirap, ngunit ito’y inaagaw ng kawalang-katarungan.”

Minsan, ang mga salita ni Hesus ay maling ginagamit upang sabihin na ang kahirapan ay likas at di-maiiwasan. Nang sinabi Niya, “Ang mga dukha ay laging kasama ninyo” (Mateo 26:11), hindi Niya sinasang-ayunan ang kahirapan. Binanggit Niya ang Deuteronomio 15, na nagpapaalala na ang kahirapan ay nagpapatuloy lamang kung hindi isinasabuhay ang katarungan. Sa kabuuan, sinasabi ng Deuteronomio: “Walang magiging dukha sa inyo… kung tatalima lamang kayo sa Panginoon ninyong Diyos,” ngunit ilang talata lamang ang lumipas, sinasabi rin, “Hindi mawawala ang mga dukha sa lupa,” sapagkat ang mga tao ay hindi ganap na susunod sa utos ng Diyos. Hindi sinasabi ni Hesus na tanggapin ang kahirapan, kundi itinuturo Niya ang Kanyang nalalapit na kamatayan, at pinapaalala sa atin ang patuloy na tungkuling alagaan ang mga dukha.

Malinaw ang mensahe: nilikha ng Diyos ang isang mundo kung saan lahat ay maaaring mamuhay nang maayos. Ngunit ang kasakiman at kawalang-katarungan ang lumilikha ng kakapusan. Ang ugat ng kahirapan ay hindi ang kalikasan, kundi ang mga sistemang panlipunan na naglilimita sa pag-access ng tao sa likas na yaman.

Ito rin ang nakita ni Henry George noong ika-19 na siglo. Sa gitna ng industriyalisasyon at lumalalang kahirapan, sinabi niya, “Walang dahilan sa kalikasan para sa kahirapan.” Tulad ng mga propeta ng Bibliya, naniniwala siyang sapat ang yaman ng mundo, kung hindi ito pag-aari ng iilan at hindi pinipigilan ang iba na makinabang dito.

Madalas kilalanin si George bilang isang ekonomista, ngunit sa kaibuturan, ang kanyang paninindigan ay moral at napakalapit sa aral ng Bibliya. Kung sapat ang nilikha ng Diyos para sa lahat, ang kahirapan ay hindi isang hindi maiiwasang kalagayan. Isa itong pagkabigo, hindi ng kalikasan, kundi ng budhi.

Para sa mga nananampalataya ngayon, ito ay isang hamon at isang panawagan. Hindi sapat ang maawa sa mahihirap, kailangan ding tanungin kung bakit sila nagiging mahirap. Hindi sinasang-ayunan ng Bibliya ang ideyang “ganyan na talaga ang mundo.” Sa halip, pinapaalala nito sa atin na ang mundo ay pag-aari ng Diyos, at tayo ay mga katiwala lamang ng Kanyang kasaganaan.

Panahon na upang seryosohin ang Kasulatan. Ang kahirapan ay hindi bahagi ng plano ng Diyos. Bunga ito ng mga pagpiling hindi makatarungan. At nasa ating kamay, at sa ating pananagutan, ang pumili ng mas mabuting landas. Katarungan, hindi kawanggawa, ang makakapagpagaan nito.